Afgelopen weekend heb ik dan uiteindelijk de film Tracks gezien. een mooi verhaal over een jonge vrouw die in haar eentje met 4 kamelen en een hond van Alice Springs naar the Pacific Coast trekt. Een bezinningstocht door de woestijn: 2700 kilometer en 6 maanden lang. Een waargebeurd verhaal. En ja, hoe verfilm je nou een bezinningstocht door de woestijn? De grote leegte, geen goed gesprek, en maar lopen.. Toch was het een prachtige film. 
Het bracht me terug naar de Wadi Rum woestijn. De stilte, het ruige landschap, de wetten van de natuur, de geluiden van de kamelen, de pure mensen die daar wonen, de eenvoud en daarmee, voor mij, de rijkdom van het leven. Ik herken zo het leven met de dag midden in de natuur. Robyn uit het verhaal wilde weg uit het geregelde leven. Ze wilde alleen zijn, dat voelde ze aan alles maar wist niet waarom. In de woestijn kwam ze zichzelf tegen. Mooi werd in beeld gebracht hoe ‘de ui werd afgepeld’ en hoe zij bij haar verdriet kon komen. En achter het verdriet de blijdschap.
Afgelopen week heb ik gesprekken gevoerd met de deelnemers van de bezinningstocht door de woestijn in Jordanië die in november van start gaat. Ik luister naar de verhalen van de deelnemers, naar hun zoektocht. Ieder met een eigen thema, uitkijkend naar een bijzondere ervaring. Wat kijk ik er naar uit om met hun deze ervaring te delen en ze daarin te mogen begeleiden.
Lees meer over de bezinningstocht door de woestijn.