Woestijnverslag: Nu even niet!!

Petra Noordhuis, schrijfster van onder meer het boek ‘Je bent wat je date’, reisde afgelopen woestijnreis mee door de Wadi Rum woestijn. Ze schreef haar ervaringen op. Heerlijk nuchter met een goede dosis zelfspot. Met een big smile heb ik het gelezen. Petra spat van het papier af. Een heerlijk mens. Graag deel ik met jullie haar verhaal. Lees en geniet mee.

Petra vertelt

Ik durfde het eigenlijk niet aan mijn moeder te vertellen. Een week lang rondlopen in de woestijn van Jordanië. Niet bereikbaar en omringd door Syrië, Irak en Israël. Misschien zou ze nagelbijtend een week wakker liggen uit bezorgdheid voor haar bloedje. Maar het viel mee. Ze reageerde gewoon belangstellend. Mams is wel wat gewend inmiddels…

Waarom?

Ik geef het toe: ik ben af en toe een vluchter. In drukke periodes met teveel werk en te weinig ontspanning heb ik de neiging om mijn koffer te pakken en onder te duiken. Liefst ergens waar niemand me kan bereiken. Zo zat ik eerder tijdens de kerst vlakbij de Noordpool zalm te vissen, reed ik in een jeep door Oman en liep ik een (te klein) stukje van de Camino naar Santiago.

Nu even niet!

Onlangs had ik het dus weer, die neiging om de koffer van zolder te halen. Maandenlang had ik bijna elk weekend gewerkt omdat ik een leuke (maar te grote) klus binnengesleept had. Ik werd gek van die mailbox die elke dag overliep en ik moest me beheersen om niet erg geïrriteerd uit te vallen naar mensen die me ‘HALLO!!!’ of ‘???’ appten als ik niet snel genoeg op hun berichtjes reageerde. Ik voelde me de man uit de Cup a Soup reclame, die voor zijn voltallige personeel op tafel springt en dan ‘Nu even niet!’ krijst.

Gewoon doen

Toen ik nog volop in de stress bij de kapper zat en een andere klant me de Viva toeschoof, zag ik daarin het artikel van Lydia van der Weide. Zij was op een eerdere woestijnreis met Caroline Froeling mee geweest en haar verhaal inspireerde me enorm. Het artikel kwam als geroepen, want hoe onbereikbaar kun je zijn als je midden in de woestijn loopt, waar je telefoon niet werkt en waar geen Wifi is?

Eén dag en één mailtje later had ik geboekt. Ik ging de woestijn in. Met dat vooruitzicht waren de komende drie weken nog wel te overbruggen.

 De reacties

Waar iedereen me anders altijd een prettige vakantie wenst, waren het nu vooral wensen om veilig thuis te komen. Ik kreeg er een beetje een unheimisch gevoel van, met een onlangs neergeschoten vliegtuig in mijn achterhoofd (niet letterlijk, maar je snapt me wel). Toen ons toestel vlak vóór de landing in Istanbul rechtsomkeert maakte en richting de zee vloog heb ik even gedacht dat alle doemdenkers gelijk zouden krijgen. Maar het viel mee. We landden veilig in Istanbul, ons tussenstation. En daar hadden we vier uur de tijd om kennis met elkaar te maken, voordat de vlucht naar Aqaba vertrok.

 Aqaba

Ondanks een maniakale en appende taxichauffeur bereikten we ons hotel, waar we een dagje bij konden komen voordat het grote avontuur zou beginnen. Na een korte nacht (de moskee wekt je op tijd zullen we maar zeggen) gingen we naar het strand, waar we onder begeleiding van coaches Alexandra en Caroline een aantal kennismakingsoefeningen deden, snorkelden, op zee-egels trapten, genoten van de zon en onze doelstellingen bepaalden.

Mijn doel

Mijn persoonlijke doel was om uit te vinden welke alternatieven er voor mijn vluchterijen waren en op welke andere manier ik om kon gaan met stress en vervelende gevoelens. Mijn van huis uit meegekregen strategie ‘niet lullen maar poetsen’ bleek namelijk niet in alle gevallen zo effectief. Het werd tijd om wat minder te dóen en wat meer te zíjn. Van overleven naar leven.

De woestijn

Met een Jeep reden we de volgende dag steeds verder van de bewoonde wereld weg. De rode woestijn ging over in een enorme gele zandvlakte en er waren steeds minder sporen van menselijk leven. Naast een grote rotspartij werden we afgezet bij een kamelendrijver en zijn kamelen. We bonden sjaals om tegen de zon, vulden onze waterflessen en gingen op pad. In stilte wandelden we door het prachtige woestijnlandschap, dat na elke rotspartij een ander uitzicht gaf. De stilte maakte dat je volop van de omgeving kon genieten, zonder afgeleid te worden door geluid. Je kon er gewoon zíjn.

De groep

Hoewel ik niet zo’n groepsdier ben, is het reizen met een groep me erg goed bevallen.Voordeel is dat het gelijkgestemden zijn én dat er bij een avontuurlijke reis over het algemeen geen klagers en zeurders mee gaan. Er werd dus niet gegild als er spinnen, schorpioenen of slangen te zien waren. Er werd niet geklaagd over het lokale eten (integendeel) en alle uiterlijke schijn deed er niet meer toe. De stilte van overdag werd ’s avonds gecompenseerd door ontroerende, humoristische, ontwapenende en eerlijke verhalen. En wilde je stil zijn, dan was dat ook goed.

Het leven in de woestijn

Ontdaan van alle luxe, gadgets, leuke schoenen, handtassen en spiegels ben je in heel korte tijd back to basic. ’s Avonds kruip je met je kleren aan in een slaapzak en ’s ochtends word je wakker van de zon, terwijl er een kameel nieuwsgierig aan je snuffelt. Ik vond het verbazingwekkend hoe snel dat went. Je klopt wat XL-torren uit je schoenen, je eet een stukje brood dat in het vuur gebakken is en dan kan de nieuwe dag beginnen. Hoe eenvoudig kan het zijn?

De Bedoeïenen

Op onze reis werden we vergezeld door drie Bedoeïnenmannen. Zij bewezen dat vooroordelen over de man-vrouw verhoudingen in islamitische landen niet altijd opgaan. Zonder uitzondering waren ze altijd en allemaal zorgzaam, lief en vriendelijk, zonder dat er sprake was van een dubbele agenda of opdringerigheid. Ze kookten goddelijke maaltijden voor ons, met (h)eerlijke lokale ingrediënten en zonder de pakjes Wereldmaaltijden van Knorr. Ze verbonden blessures met kamelenharen bindsels, vermaakten ons met zang en dans en gaven antwoord op al onze nieuwsgierige vragen. Het waren trotse echtgenoten en vaders die bij het kampvuur de foto’s van hun vrouw en kinderen lieten zien. Ik ben zelden zulke gastvrije en vriendelijke mensen tegengekomen.

Regen in de woestijn

Om het wat spannend te maken had de natuur ook wat ontberingen bedacht. Zo sliep ik nacht 3 naast een rots, die in een waterval veranderde toen het begon te hozen. De drie Bedoeïenen mannen sleurden me mijn bed uit om me te redden van een gewisse verdrinkingsdood. Of ze wilden dat de slaapmatten droog bleven, dat kan ook. Ik werd naar een andere rots gedirigeerd, waar al mensen lagen te slapen. Doorweekt en ijskoud kroop ik in het donker tegen één van mijn groepsgenoten aan, want dat had ik geleerd van National Geographic. Zo zou ik mogelijk overleven. Toen ik een paar uur later wakker werd, zag ik dat het de kamelendrijver was en niet één van mijn vrouwelijke reisgenoten. Hij kon er ook om lachen.

En erger

Tijdens één van de wandelingen stak er een zandstorm op. Dat voelt alsof je met glassplinters gescrubd wordt door een potige stukadoor. Daarna diende een volgende regenbui zich aan. Nooit geweten dat het in woestijnen regent. Een woestijnbewoner bood ons zonder aarzelen een plek in zijn tent aan en daar zaten we dan: tien kleumende vrouwen en een zingende kamelendrijver. Wachtend tot de storm over was. Onder de indruk van zoveel gastvrijheid.

Inzicht

Een tijdje prikkelarm leven heeft het voordeel dat je alle tijd, energie en gedachten aan jezelf kunt besteden. Dat is even wennen als je gewend bent om meestal druk-druk te zijn, een hoge lat te hebben en om altijd eerst aan een ander te denken. Met een uitgekiend programma van onder andere yoga, Qigong, groeps- en individuele gesprekken, (schrijf)oefeningen, rust en inspanning begonnen de kwartjes stuk voor stuk te vallen.

En hoe gaat het nu?

Ik vroeg me tevoren af wat je weken later nog zou merken van een reis als deze. Was het een kortdurend Tsjakka-gevoel of zou het beklijven? Het laatste bleek het geval. Ik ben nu zes weken terug en het is nog steeds lekker rustig in mijn hoofd, mijn lijf en mijn leven. Mijn omgeving keek wat bezorgd toen ik zei dat ik een meditatieworkshop bij Robert Bridgeman ging volgen, maar nee, ik word geen zweefteef en ik ga mijn jurken niet batikken. Wat ik wel ga doen is wat vaker ‘nee’ zeggen, wat beter voor mezelf zorgen, de lat wat lager leggen en hier en daar mijn agenda blokkeren met de opmerking ‘Nu even niet!’.

Als je geen tijd hebt om te ontspannen,

wordt het tijd om te ontspannen.

 

Sydney J. Harris

 

Dank Petra voor het mogen delen van jouw verhaal! Wil je meer over Petra weten? Kijk dan op www.tekstenderest.nl

Wil je nog meer verhalen lezen?

Het verhaal van Denise: het aangaan van je diepste angst

Het begon met de woestijnreis in Jordanië Door de woestijnreis in Jordanië heb ik Caroline leren kennen als een vrouw die enorm in verbinding staat met zichzelf en van daaruit verbinding maakt met anderen. Oprecht, in liefde en aards. Tijdens die reis zijn er veel innerlijke processen aangeraakt bij mij. Caroline speelde hierin voor mij een belangrijke rol in haar uitnodiging om alles met nieuwsgierigheid, moed, vertrouwen en liefde tegemoet te treden. Dit is ook de reden dat ik, een dik jaar...

Corina’s verhaal: Reis naar de vrijheid!

Wat was de aanleiding om in coaching te gaan bij Caroline? 'Via via had ik over de coaching van  Caroline gehoord en had het idee dat zij wellicht de gene was die mij verder kon helpen. Ik liep destijds namelijk flink vast. Ik had het gevoel dat ik een leven leidde dat beheerst werd door het verleden. Ik stond op een kruispunt; ga ik  zo verder of durf ik het te veranderen? Het vertrouwde leven ontrafelen en het weer op te bouwen naar het heden en toekomst? Oh, wat was dat een enge vraag voor...

Willem’s woestijnreis: bewegen van doen naar zijn

Het is alweer twee jaar geleden dat Willem tijdens een intervisie een collega hoorde praten over haar persoonlijke ervaringen met de woestijnreis in de Wadi Rum woestijn van Jordanië. Het triggerde Willem.  De heilzame werking van de cadans tijdens het lopen en het in de natuur zijn kende hij, de woestijn echter nog niet. Wat Willem niet kent, maakt hem nieuwsgierig. Dus na het zien van de informatie op de website schreef Willem zich in. Klaar voor zijn eerste woestijnervaring. Willem vertelt...

Het woestijnverhaal van Caroline

Aan de vooravond van twee nieuwe woestijnreizen mocht ik mijn eigen woestijnverhaal vertellen. Mij was gevraagd of ik wat meer wilde vertellen over hoe ik in de woestijn terecht gekomen ben, wat de woestijn met mij doet en waar de woestijnreizen die ik begeleid over gaan.  Het is een persoonlijk verhaal geworden dat ik graag met je deel. 

Drentheweekend van Dieta

Afgelopen zomer ging Dieta met ons mee op Drentheweekend. Het Drentheweekend is een ontdekkingsreis naar jezelf op de Drentse hei waarin natuur, verbinden, genieten, lekker eten, reflectie en puur samenzijn de basisingedrienten zijn.  Hieronder vertelt Dieta haar ervaringen:   Aanleiding voor het Drentheweekend Een weekend met vrouwen in het Drentse landschap. Ik had zin om me onder te dompelen in het samenzijn met anderen, me te verbinden met de Drentse natuur en vooral me te verbinden...

Fear

It is said that before entering the sea a river trembles with fear She looks back at the path she has traveled, From the peaks of the mountains, the long winding road crossing forests and villages. And in front of her, She sees an ocean so vast, that to enter there seems nothing more than to disappear forever. But there is nu other way. The river an not go back. Nobody can go back. To go back is impossible in existence. The river needs to take the risk of entering the ocean because only then...

Floortje’s verhaal: werken met zelfvertrouwen

Afgelopen jaar kwam Floortje bij mij voor een coachtraject. Floortje was 2 jaar afgestudeerd en stond bekend als een jonge vrouw met veel talent. Ze wilde een stap op de plaats maken om te kijken wat een goede vervolgstap in haar carriere zou zijn. Tijdens ons erste gesprek werd duidelijk wat de onderliggende vraag was. Floortje vertelt hier haar verhaal over het leren werken met zelfvertrouwen.Zelfvertrouwen ‘In eerste instantie kwam ik bij Caroline om de vervolgstap in mijn carrière vorm te...

De woestijnreis van Els

Afgelopen november ging Els samen met 11 andere deelnemers mee naar de woestijn in Jordanië. Een bijzondere woestijnreis met impact op veel verschillende fronten. Els vertelt hier haar verhaal:Waarom gaf je je op voor de woestijnreis? Voor vertrek zag ik mijn woestijnreis als een poort naar een nieuwe levensfase. De eerste tekenen van de overgang dienden zich in 2021  ondubbelzinnig bij mij aan. En daarmee kwam ook de vraag: Wie wil ik zijn in deze nieuwe levensfase die in bepaalde culturen...

Never to return again

50 jaar worden Voor mijn 50e verjaardag schreef Alexandra Rakemann dit gedicht. Een gedicht over de Steenbok, mijn krachtdier. De steenbok die fier bovenop de rotsen in de Wadi Rum staat. Krachtig, in balans, eigen, zonder opsmuk, solide.  Als ik Alexandra een vraagstuk voorleg vraagt ze me regelmatig: "wat zou de steenbok in jou doen, hoe zou die nu zijn en reageren?" Daar contact mee maken is dan alles wat ik te doen heb. Dan voel ik het en vervolgens weet ik wat ik te doen heb. Fijn hè,...

De Herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg Elke ochtend weer nieuw bezoek. Een vreugde, een depressie, een benauwdheid, een flits van inzicht komt als een onverwachte gast. Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat. Behandel dan toch elke gast met eerbied. Misschien komt hij de boel ontruimen om plaats te maken voor extase……. De donkere gedachte, schaamte, het venijn, ontmoet ze bij de voordeur met een...