Afgelopen jaar trok Hanneke met ons mee door de Wadi Rum woestijn. Voor haar werd het een reis van de ontmoeting met en het ont-moeten van haarzelf. Op weg naar zorgeloos en vrij zijn. In deze blog vertelt zij openhartig haar ervaringen die ik graag met jullie wil delen.
Vanuit Wadi Rum Village vertrekken we met een jeep de woestijn in. Achterom kijkend zie je het dorp steeds kleiner worden en uiteindelijk verdwijnt het achter de horizon. We zitten achterop, de haren in de wind en voor ons een prachtig uitzicht. Hoge rotspartijen aan beide zijden. Als je ernaar kijkt kun je er van alles in zien; gezichten, beesten, voetafdrukken en teksten die een oud geschrift kunnen zijn, is wat mijn brein ervan maakte. Duizenden eeuwen natuur. Het besef dat ik daar maar een klein stukje van ben, zeker in tijd, maakte mij klein en groots tegelijk. Na een half uur, nog steeds enorm genietend van het surrealistische landschap, kwamen we bij onze andere gids aan, wachtend op ons met 5 kamelen.
“Wèhdem (fonetisch) werd mijn vriendje. Onze ontmoeting was de start van de tijdelijke vriendschap die wij aangingen. Een ontmoeting die ik niet zal vergeten. Het was tevens mijn eerste keer dat ik op een kameel mocht zitten. Ik had me verkeken op de hoogte, op het moment dat Wèhdem zijn benen strekte kwam mijn hoogtevrees tijdelijk om de hoek kijken. Gelukkig was dit maar een split second.
Het eerste half uur zat ik ongemakkelijk, ik zat niet in hetzelfde ritme als Wèhdem. Het leek wel een dans met een verkeerde danspartner. Alleen ik was de verkeerde danspartner. Ik was al heel lang uit de maat aan het dansen met mezelf. Het ongemak wat ik ervoer op Wèhdem stond symbool voor mijn staat van zijn toen ik in de Wadi Rum arriveerde; volledig contact met mezelf kwijt zijn. Wie was ik eigenlijk? Waar wilde ik ernaartoe? Wat zijn mijn drijfveren? Ik wist het gewoonweg niet.
Wèhdem leidde mij, hij zette de stappen en het was aan mij om me over te geven. Over geven aan zijn ritme, over geven aan het moment. Overgave aan de flow van het leven. Het adembenemende landschap en Wèhdem’s rust en vertrouwen maakte de overgave een stuk laagdrempeliger.
Het ongemakkelijke heen en weer schudden transformeerde in het gevoel gewiegd te worden in de armen van je moeder.
Ik probeer me weer voor te stellen dat ik daar weer ben, hoe voelde ik mij toen? Welke gedachten zijn allemaal de revue gepasseerd. In totaal hebben we zo’n 50 km afgelegd. De meeste kilometers zat ik op mijn vriendje. De tochten van lunchplek naar slaapplek, slaapplek naar lunchplek enz. deden we in stilte. De gedachten van alledag, die na Wadi Rum van status naar statusloos zijn gegaan, verdwenen als sneeuw voor de zon. Daar in de Wadi Rum waren ze niet meer belangrijk. De meeste zinnen die ik in mijn hoofd uitsprak hadden vaak het woord ‘moet’ er in zitten. En daar hoefde ik niks, ik was niet te bereiken, ik had geen afspraken, voor Mikey (mijn poezenvriendje) werd er goed gezorgd. Ik voelde mij daar totaal zorgeloos. Zorgeloos. Jeetje. Het kon weleens de eerste keer in mijn leven zijn dat ik dat ervoer.
Complete zorgeloosheid. Een vroegere vriendin heeft wel eens gezegd; Hanneke, is best leuk hoor, maar er is altijd wat. En ja, daar had ze gelijk in. Er was altijd wat. Altijd zorgen, altijd piekeren, altijd gespannen, nooit rust. Nooit een moment van ontspanning. In de Wadi Rum heb ik mijn zorgeloosheid mogen ontdekken, mogen ervaren, mogen voelen. De gedachten waren leeg. Dat de “zorgen” mij naar de Wadi Rum hebben gebracht is tevens een prachtige gewaarwording. De ‘zorgen’ hebben mij wakker gehouden, hebben er voor gezorgd dat ik nog niet klaar was met de zoektocht naar ik, het Zelf!
Zo halverwege de reis stond daar een prachtige metafoor in de vorm van een bloem. Een bloem die nog onderweg was naar haar volledigheid, een bloem die nog niet volledig in de bloei van haar leven stond. En daar stond ik, zo groot als de woestijn is, de immense rotspartijen, de enorme vergezichten, je zou haar zo kunnen missen en ik zag haar. Ik zag hoe ik die bloem ben, onderweg naar haar volledigheid.
Onze gidsen, Eed en Ibrahim, hebben een geweldig vermogen om je aan te voelen. Ik heb het een aantal keren mee gemaakt dat zij iets deden, waaronder het onderstaande verhaal, wat ik op dat moment zo nodig had.
De avond op onze ‘rustdag’ zaten we, na een prachtige oefening, samen. Praten over delen van onze geschiedenis die een diepe indruk op ons hebben gemaakt. Ik deelde mijn verdriet die avond. Het verdriet wat ik mezelf heb aangedaan. Verdriet wat ik opgekropt had, verdriet die ik, in eerste instantie, omgezet had in woede, frustratie en verschrikkelijke boosheid. Ik had die woede en andere negativiteiten geprojecteerd op iemand anders. Het besef dat alles in jezelf zit, ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen acties en keuzes kwam erna, een soort van bezinning. Ik vertelde het verhaal aan mijn prachtige medereizigers, the whole story, van begin tot eind. Ik werd overmand door een lading verdriet dat ik nog niet eerder had geuit.
Na die tijd had ik behoefte om nog even met Caroline na te praten. Ik voelde veel boosheid en kon het niet uitten. Alles in mij wilde schreeuwen! AAAAHHHHHHHHH!!!! Hoorde ik achter me. Ibrahim zat bij het kampvuur, op zo’n 10 meter afstand. AAAAHHHHHHHHHH!!!! En daar ging ik!! Dank je wel, Ibrahim. Dat had ik even nodig.
Caroline wist de juiste vragen te stellen, ook zij voelde mij feilloos aan. Zij wist precies wat ik nodig had; luisteren naar mezelf en het vertrouwen daarbij hebben. Zelfvertrouwen, dat was één van mijn uitdagingen.
En dat is denk ik, de magie van de Wadi Rum. Eén zijn met alles, in het hier en nu. Die magie die eigenlijk het leven heet. Dichtbij jezelf, dichtbij de natuur, in contact zijn, open, vrij, de grootsheid, de bloeiende bloem, kracht, mogelijkheden, verwonderen, omarmen, dankbaarheid. Het leven is nu!
Dank je wel, lieve Caroline, voor wie je bent!
Ik heb een zorgzame, waarachtige, liefdevolle, open, krachtige en prachtige vrouw ontmoet. De vrouw die ik ook ben.
Mijn medereizigers, de prachtige spiegels. Dank jullie wel voor het vertrouwen en de veiligheid die jullie hebben gegeven. Ik maak een diepe buiging, voor Caroline, de medereizigers, de gidsen, de kamelen en uiteraard mezelf.”
Dank je wel Hanneke voor het delen van jouw verhaal.
Dik veel liefs
Stop!
Laat los
Voel je vrij
Leef in het moment
Shoekran
Het verhaal van Hanneke leest als een hoofdstuk van een levensboek.
Kan de stilte voelen die ze boven op de kameel aflegt. Kilometer na kilometer heeft het denken de uitnodiging om tot rust te komen. Even niks… even weg van de drukke wereld. Heb erg genoten van dit verhaal en de volgende reis staat op mijn “Bucket list”.
Hou me op de hoogte.